بيست و پنجمين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



 رويا زدگي شكست : پهنه به سايه فرو بود. 
زمان پرپر مي شد. 


از باغ ديرين ، عطري به چشم تو مي نشست‌. 
كنار مكان بوديم‌. شبنم ديگر سپيده همي باريد. 
كاسه فضا شكست‌. در سايه - باران گريستم‌، و از چشمه 
غم بر آمدم‌. 
آلايش روانم رفته بود. جهان ديگر شده بودم‌. 
در شادي لرزيدم ، و آن سو را به درودي لرزاندم‌. 
لبخند در سايه روان بود . آتش سايه ها در من گرفت : 
گرداب آتش شدم‌. 
فرجامي خوش بود: انديشه نبود. 
خورشيد را ريشه كن ديدم‌. 
و دروگر نور را ، در تبي شيرين ، با لبي فرو بسته ستودم‌.

بيست و ششمين شعر ار دفتر «آوار آفتاب» :



كوهساران مرا پر كن‌، اي طنين فراموشي‌! 
نفرين به زيبايي‌- آب تاريك خروشان - كه هست مرا 


فرو پيچد و برد! 
تو ناگهان زيبا هستي‌. اندامت گردابي است‌. 
موج تو اقليم مرا گرفت‌. 
ترا يافتم‌، آسمان ها را پي بردم‌. 
ترا يافتم‌، درها را گشودم‌، شاخه را خواندم‌. 
افتاده باد آن برگ‌، كه به آهنگ وزش هايت نلرزد! 
مژگان تو لرزيد: رويا در هم شد. 
تپيدي‌: شيره گل بگردش آمد. 
بيدار شدي‌: جهان سر برداشت‌، جوي از جا جهيد. 
براه افتادي‌: سيم جاده غرق نوا شد. 
در كف تست رشته دگرگوني‌. 
از بيم زيبايي مي گريزم‌، و چه بيهوده‌: فضا را گرفته اي‌. 
يادت جهان را پر غم مي كند، و فراموشي كيمياست‌. 
در غم گداختم‌، اي بزرگ‌، اي تابان‌! 
سر برزن‌، شب زيست را در هم ريز، ستاره ديگر خاك‌! 
جلوه اي‌، اي برون از ديد! 
از بيكران تو مي ترسم ، اي دوست‌! موج نوازشي‌. 

 

بيست و هفتمين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



اي كرانه ما ! خنده گلي در خواب ، دست پارو زن ما را 
بسته است‌. 


در پي صبحي بي خورشيديم‌، با هجوم گل ها چكنيم ؟ 
جوياي شبانه نابيم‌، با شبيخون روزن ها چكنيم؟ 
آن سوي باغ ، دست ما به ميوه بالا نرسيد. 
وزيديم‌، و دريچه به آيينه گشود. 
به درون شديم‌، و شبستان ما را نشناخت‌. 
به خاك افتاديم ، و چهره «ما» نقش «او» به زمين نهاد. 
تاريكي محراب ، آكنده ماست‌. 
سقف از ما لبريز، ديوار از ما، ايوان از ما. 
از لبخند ، تا سردي سنگ : خاموشي غم‌. 
از كودكي ما ، تا اين نسيم : شكوفه - باران فريب‌. 
برگرديم ، كه ميان ما و گلبرگ ، گرداب شكفتن است‌. 
موج برون به صخره ما نمي رسد. 
ما جدا افتاده ايم ، و ستاره همدردي از شب هستي 
سر مي زند. 
ما مي رويم ، و آيا در پي ما ، يادي از درها خواهد گذشت ؟ 
ما مي گذريم ، و آيا غمي بر جاي ما ، در سايه ها خواهد 
نشست؟ 
برويم از سايه ني ، شايد جايي ، ساقه آخرين ، گل برتر را 
در سبد ما افكند. 

 

بيست و هشتمين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



آبي بلند را مي انديشم ، و هياهوي سبز پايين را. 
ترسان از سايه خويش ، به ني زار آمده ام‌. 


تهي بالا را مي ترساند ، و خنجر برگ ها به روان فرو مي رود. 
دشمني كو ، تا مرا از من بركند ؟ 
نفرين به زيست : تپش كور ! 
دچار بودن گشتم ، و شبيخوني بود. نفرين ! 
هستي مرا برچين ، اي ندانم چه خدايي موهوم‌! 
نيزه من ، مرمر بس تن را شكافت 
و چه سود ، كه اين غم را نتواند سينه دريد. 
نفرين به زيست : دلهره شيرين ! 
نيزه ام - يار بيراهه هاي خطر - را تن مي شكنم‌. 
صداي شكست ، در تهي حادثه مي پيچد . ني ها بهم مي سايد. 
ترنم سبز مي شكافد: 
نگاه زني ، چون خوابي گوارا، به چشمانم مي نشيند. 
ترس بي سلاح مرا از پا مي فكند. 
من - نيزه دار كهن - آتش مي شوم‌. 
او - دشمن زيبا- شبنم نوازش مي افشاند. 
دستم را مي گيرد 
و ما - دو مردم روزگاران كهن‌- مي گذريم‌. 
به ني ها تن مي ساييم‌، و به لالايي سبزشان ، گهواره روان را نوسان مي دهيم‌. 
آبي بلند ، خلوت ما را مي آرايد. 

بيست و نهمين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



از تارم فرود آمدم ، كنار بركه رسيدم‌. 
ستاره اي در خواب طلايي ماهيان افتاد.رشته عطري 
گسست‌. 


آب از سايه افسوسي پر شد. 
موجي غم را به لرزش ني ها داد. 
غم را از لرزش ني ها چيدم‌، به تارم بر آمدم‌، به آيينه 
رسيدم‌. 
غم از دستم در آيينه رها شد: خواب آيينه شكست‌. 
از تارم فرود آمدم ، ميان بركه و آيينه ، گويا گريستم‌. 

سي امين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



در سراي ما زمزمه اي ، در كوچه ما آوازي نيست‌. 
شب‌، گلدان پنجره ما را ربوده است‌. 


پرده ما ، در وحشت نوسان خشكيده است‌. 
اينجا، اي همه لب ها ! لبخندي ابهام جهان را پهنا مي دهد. 
پرتو فانوس ما ، در نيمه راه ، ميان ما و شب هستي مرده 
است‌. 
ستون هاي مهتابي ما را ، پيچك انديشه فرو بلعيده است‌. 
اينجا نقش گليمي ، و آنجا نرده اي ، ما را از آستانه ما 
بدر برده است‌. 
اي همه هشياران ! بر چه باغي در نگشوديم ، كه عطر فريبي 
به تالار نهفته ما نريخت ؟ 
اي همه كودكي ها ! بر چه سبزه اي ندويويم‌، كه شبنم 
اندوهي بر ما نفشاند ؟ 
غبار آلوده راهي از فسانه به خورشيديم‌. 
اي همه خستگان ! در كجا شهپر ما ، از سبكبالي پروانه 
نشان خواهد گرفت ؟ 
ستاره زهر از چاه افق بر آمد. 
كنار نرده مهتابي ما ، كودكي بر پرتگاه وزش ها مي گريد. 
در چه دياري آيا ، اشك ما در مرز ديگر مهتابي خواهد 
چكيد؟ 
اي همه سيماها ! در خورشيدي ديگر، خورشيدي ديگر.

سي و يكمين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



ايوان تهي است ، و باغ از ياد مسافر سرشار. 
در دره آفتاب ، سر برگرفته اي‌: 


كنار بالش تو ، بيد سايه فكن از پا در آمده است‌. 
دوري‌، تو از آن سوي شقايق دوري‌. 
در خيرگي بوته ها ، كو سايه لبخندي كه گذر كند ؟ 
از شكاف انديشه ، كو نسيمي كه درون آيد ؟ 
سنگريزه رود ، برگونه تو مي لغزد. 
شبنم جنگل دور، سيماي ترا مي ربايد. 
ترا از تو ربوده اند، و اين تنهايي ورف است‌. 
مي گريي‌، و در بيراهه زمزمه اي سرگردان مي شوي‌. 

 

سي و دومين شعر از دفتر «آوار آفتاب» :



تهي بود و نسيمي‌. 
سياهي بود و ستاره اي 


هستي بود و زمزمه اي‌. 
لب بود و نيايشي‌. 
«من» بود و «تو» يي‌: 
نماز و محرابي‌. 

 

اولين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



چه گذشت ؟ 
- زنبوري پر زد 


- در پهنه‌... 
- وهم‌. اين سو ، آن سو، جوياي گلي‌. 
- جوياي گلي ، آري ، بي ساقه گلي در پهنه خواب ، 
نوشابه آن‌.. 
- اندوه‌. اندوه نگاه‌: بيداري چشم‌، بي برگي دست‌. 
- ني‌. سبدي مي كن‌، سفري در باغ‌. 
- باز آمده ام بسيار، و ره آوردم‌: تيناب تهي‌. 
- سفري ديگر، اي دوست‌، و به باغي ديگر. 
- بدرود. 
- بدرود، و به همراهت نيروي هراس‌.

دومين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



تنها به تماشاي چه اي ؟ 
بالا، گل يك روزه نور. 


پايين‌، تاريكي باد. 
بيهوده مپاي ، شب از شاخه نخواهد ريخت‌، و دريچه خدا 
روشن نيست‌. 
از برگ سپهر، شبنم ستارگان خواهد پريد. 
تو خواهي ماند و هراس بزرگ‌. ستون نگاه‌، و پيچك غم‌. 
بيهوده مپاي‌. 
برخيز، كه وهم گلي ، زمين را شب كرد. 
راهي شو، كه گردش ماهي‌، شيار اندوهي در پي خود نهاد. 
زنجره را بشنو: چه جهان غمناك است‌، و خدايي نيست‌، 
و خدايي هست‌، و خدايي‌... 
بي گاه است‌، ببوي و برو، و چهره زيبايي در خواب دگر 
ببين‌. 

 

سومين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



مي روييد. در جنگل ، خاموشي رويا بود. 
شبنم بر جا بود. 


درها باز، چشم تماشا باز، چشم تماشاتر، و خدا در 
هر ... آيا بود؟ 
خورشيدي در هر مشت‌: بام نگه بالا بود. 
مي بوييد. گل وا بود؟ بوييدن بي ما بود: زيبا بود. 
تنهايي ، تنها بود. 
نا پيدا، پيدا بود.
«او» آنجا، آنجا بود. 

 

چهارمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



سرچشمه رويش هايي‌، دريايي‌، پايان تماشايي‌. 
تو تراويدي‌: باغ جهان تر شد، ديگر شد. 


صبحي سر زد، مرغي پر زد، يك شاخه شكست : خاموشي 
هست‌. 
خوابم بر بود ، خوابي ديدم‌: تابش آبي در خواب ، لرزش 
برگي در آب‌. 
اين سو تاريكي مرگ ، آن سو زيبايي برگ‌. اينها چه‌، 
آنها چيست‌، انبوه زمان ها چيست؟ 
اين مي شكفد، ترس تماشا دارد. آن مي گذرد، وحشت دريا 
دارد. 
پرتو محرابي ، مي تابي‌. من هيچم‌: پيچك خوابي‌. بر نرده 
اندوه تو مي پيچم‌. 
تاريكي پروازي‌، روياي بي آغازي ، بي موجي ، بي رنگي ، 
درياي هم آهنگي‌!