هارمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



دير زماني است روي شاخه اين بيد 
مرغي بنشسته كو به رنگ معماست. 


نيست هم آهنگ او صدايي‌، رنگي. 
چون من در اين ديار، تنها، تنهاست.

گرچه درونش هميشه پر زهياهوست‌، 
مانده بر اين پرده ليك صورت خاموش. 
روزي اگر بشكند سكوت پر از حرف‌، 
بام و در اين سراي مي رود از هوش‌. 

راه فرو بسته گرچه مرغ به آوا، 
قالب خاموش او صدايي گوياست‌. 
مي گذرد لحظه ها به چشمش بيدار، 
پيكر او ليك سايه - روشن راياست‌. 

رسته ز بالا و پست بال و پر او. 
زندگي دور مانده‌: موج سرابي. 
سايه اش افسرده بر درازي ديوار. 
پرده ديوار و سايه‌: پرده خوابي. 


خيره نگاهش به طرح خيالي. 
آنچه در آن چشم هاست نقش هوس نيست. 
دارد خاموشي اش چون با من پيوند، 
چشم نهانش به راه صحبت كس نيست. 

ره به دورن مي برد حمايت اين مرغ‌: 
آنچه نيايد به دل‌، خيال فريب است. 
دارد با شهرهاي گمشده پيوند: 
مرغ معما در اين ديار غريب است.

پنجمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



روشن است آتش درون شب 
وز پس دودش 


طرحي از ويرانه هاي دور. 
گر به گوش آيد صدايي خشك‌: 
استخوان مرده مي لغزد درون گور.


ديرگاهي ماند اجاقم سرد 
و چراغم بي نصيب از نور. 

خواب دربان را به راهي برد. 
بي صدا آمد كسي از در، 
در سياهي آتشي افروخت. 
بي خبر اما 
كه نگاهي در تماشا سوخت‌. 

گرچه مي دانم كه چشمي راه دارد بافسون شب‌، 
ليك مي بينم ز روزن هاي خوابي خوش‌: 
آتشي روشن درون شب‌.

ششمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



آفتاب است و، بيابان چه فراخ!‌نيست در آن نه گياه و نه درخت‌. 


غيرآواي غرابان‌، ديگر 
بسته هر بانگي از اين وادي رخت‌. 



در پس پرده اي از گرد و غبار 
نقطه اي لرزد از دور سياه‌: 
چشم اگر پيش رود، مي بيند 
آدمي هست كه مي پويد راه‌. 

تنش از خستگي افتاده ز كار. 
بر سر و رويش بنشسته غبار. 
شده از تشنگي اش خشك گلو. 
پاي عريانش مجروح ز خار. 

هر قدم پيش رود، پاي افق 
چشم او بيند دريايي آب‌. 
اندكي راه چو مي پيمايد 
مي كند فكر كه مي بيند خواب‌.

هفتمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



ريخته سرخ غروب 
جابجا بر سر سنگ‌. 

كوه خاموش است‌. 
مي خروشد رود. 
مانده در دامن دشت 
خرمني رنگ كبود. 

سايه آميخته با سايه‌. 
سنگ با سنگ گرفته پيوند. 
روز فرسوده به ره مي گذرد. 
جلوه گر آمده در چشمانش 
نقش اندوه پي يك لبخند.

جغد بر كنگره ها مي خواند. 
لاشخورها، سنگين‌، 
از هوا، تك تك ، آيند فرود: 
لاشه اي مانده به دشت 
كنده منقار ز جا چشمانش‌، 
زير پيشاني او 


مانده دو گود كبود. 

تيرگي مي آيد. 
دشت مي گيرد آرام‌. 
قصه رنگي روز 
مي رود رو به تمام‌. 

شاخه ها پژمرده است‌. 
سنگ ها افسرده است‌. 
رود مي نالد. 
جغد مي خواند. 
غم بياويخته با رنگ غروب‌. 
مي تراود ز لبم قصه سرد: 
دلم افسرده در اين تنگ غروب‌.

هشتمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:

شب سردي است ، و من افسرده‌. 
راه دوري است ، و پايي خسته‌. 


تيرگي هست و چراغي مرده‌. 

مي كنم ، تنها، از جاده عبور: 
دور ماندند ز من آدم ها. 
سايه اي از سر ديوار گذشت ، 
غمي افزود مرا بر غم ها
فكر تاريكي و اين ويراني 
بي خبر آمد تا با دل من 
قصه ها ساز كند پنهاني‌. 

نيست رنگي كه بگويد با من 
اندكي صبر ، سحر نزديك است‌: 
هردم اين بانگ برآرم از دل: 
واي ، اين شب چقدر تاريك است‌! 

خنده اي كو كه به دل انگيزم؟ 


قطره اي كو كه به دريا ريزم؟ 
صخره اي كو كه بدان آويزم؟ 

مثل اين است كه شب نمناك است‌. 
ديگران را هم غم هست به دل‌، 
غم من ، ليك‌، غمي غمناك است

دهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



از هجوم نغمه اي بشكافت گور مغز من امشب‌: 
مرده اي را جان به رگ ها ريخت‌، 


پا شد از جا در ميان سايه و روشن‌، 
بانگ زد بر من : مرا پنداشتي مرده 
و به خاك روزهاي رفته بسپرده؟ 
ليك پندار تو بيهوده است‌: 
پيكر من مرگ را از خويش مي راند....



سرگذشت من به زهر لحظه هاي تلخ آلوده است‌. 
من به هر فرصت كه يابم بر تو مي تازم‌. 
شادي ات را با عذاب آلوده مي سازم‌. 
با خيالت مي دهم پيوند تصويري 
كه قرارت را كند در رنگ خود نابود. 
درد را با لذت آميزد، 
در تپش هايت فرو ريزد. 
نقش هاي رفته را باز آورد با خود غبار آلود.

مرده لب بر بسته بود. 
چشم مي لغزيد بر يك طرح شوم‌. 
مي تراويد از تن من درد. 
نغمه مي آورد بر مغزم هجوم‌.

نهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



فرسود پاي خود را چشمم به راه دور 
تا حرف من پذيرد آخر كه :زندگي 


رنگ خيال بر رخ تصوير خواب بود. 

دل را به رنج هجر سپردم‌، ولي چه سود، 
پايان شام شكوه ام‌. 
صبح عتاب بود. 

چشمم نخورد آب از اين عمر پر شكست‌

...


اين خانه را تمامي پي روي آب بود. 

پايم خليده خار بيابان. 
جز با گلوي خشك نكوبيده ام به راه‌. 
ليكن كسي ، ز راه مددكاري‌، 
دستم اگر گرفت‌، فريب سراب بود. 

خوب زمانه رنگ دوامي به خود نديد: 
كندي نهفته داشت شب رنج من به دل‌، 


اما به كار روز نشاطم شتاب بود. 

آبادي ام ملول شد از صحبت زوال . 
بانگ سرور در دلم افسرد، كز نخست 
تصوير جغد زيب تن اين خراب بود.

يازدهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



قصه ام ديگر زنگار گرفت‌: 
با نفس هاي شبم پيوندي است‌. 


پرتويي لغزد اگر بر لب او، 
گويدم دل : هوس لبخندي است‌. 

خيره چشمانش با من گويد: 
كو چراغي كه فروزد دل ما؟ 
هر كه افسرد به جان ، با من گفت‌: 
آتشي كو كه بسوزد دل ما؟ 
خشت مي افتد از اين ديوار. 
رنج بيهوده نگهبانش برد. 
دست بايد نرود سوي كلنگ‌، 
سيل اگر آمد آسانش برد. 

باد نمناك زمان مي گذرد، 
رنگ مي ريزد از پيكر ما. 
خانه را نقش فساد است به سقف‌، 
سرنگون خواهد شد بر سر ما. 


گاه مي لرزد باروي سكوت‌: 
غول ها سر به زمين مي سايند. 
پاي در پيش مبادا بنهيد، 
چشم ها در ره شب مي پايند! 

تكيه گاهم اگر امشب لرزيد، 
بايدم دست به ديوار گرفت‌. 
با نفس هاي شبم پيوندي است‌: 
قصه ام ديگر زنگار گرفت‌.

دوازدهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:




سكوت ، بند گسسته است‌. 
كنار دره‌، درخت شكوه پيكر بيدي‌. 


در آسمان شفق رنگ 
عبور ابر سپيدي‌. 

نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش‌. 
نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين‌. 
كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر. 
ز خوف دره خاموش 
نهفته جنبش پيكر. 
به راه مي نگرد سرد، خشك ، تلخ‌، غمين‌.


چو مار روي تن كوه مي خزد راهي ، 
به راه‌، رهگذري‌. 
خيال دره و تنهايي 
دوانده در رگ او ترس‌. 
كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم‌: 
ز هر شكاف تن كوه 
خزيده بيرون ماري‌. 


به خشم از پس هر سنگ 
كشيده خنجر خاري‌. 

غروب پر زده از كوه‌. 
به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر. 
غمي بزرگ ، پر از وهم 
به صخره سار نشسته است‌. 
درون دره تاريك 
سكوت بند گسسته است‌.

سيزدهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



دنگ‌...، دنگ .... 
ساعت گيج زمان در شب عمر 


مي زند پي در پي زنگ‌. 
زهر اين فكر كه اين دم گذر است 
مي شود نقش به ديوار رگ هستي من‌. 
لحظه ام پر شده از لذت 
يا به زنگار غمي آلوده است‌. 
ليك چون بايد اين دم گذرد، 
پس اگر مي گريم 
گريه ام بي ثمر است‌. 
و اگر مي خندم 
خنده ام بيهوده است‌. ....


دنگ‌...، دنگ .... 
لحظه ها مي گذرد. 
آنچه بگذشت ، نمي آيد باز. 
قصه اي هست كه هرگز ديگر 
نتواند شد آغاز. 
مثل اين است كه يك پرسش بي پاسخ 
بر لب سرد زمان ماسيده است‌. 
تند برمي خيزم 


تا به ديوار همين لحظه كه در آن همه چيز 
رنگ لذت دارد ، آويزم‌، 
آنچه مي ماند از اين جهد به جاي : 
خنده لحظه پنهان شده از چشمانم‌. 
و آنچه بر پيكر او مي ماند: 
نقش انگشتانم‌. 

دنگ‌... 
فرصتي از كف رفت‌. 
قصه اي گشت تمام‌. 
لحظه بايد پي لحظه گذرد 
تا كه جان گيرد در فكر دوام‌، 
اين دوامي كه درون رگ من ريخته زهر، 
وا رهاينده از انديشه من رشته حال 
وز رهي دور و دراز 
داده پيوندم با فكر زوال‌. 

پرده اي مي گذرد، 
پرده اي مي آيد: 


مي رود نقش پي نقش دگر، 
رنگ مي لغزد بر رنگ‌. 
ساعت گيج زمان در شب عمر 
مي زند پي در پي زنگ : 
دنگ‌...، دنگ .... 
دنگ‌...

چهاردهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



شب ايستاده است‌. 
خيره نگاه او 


بر چهارچوب پنجره من‌. 
سر تا به پاي پرسش‌، اما 
انديشناك مانده و خاموش‌: 
شايد 
از هيچ سو جواب نيايد. 

ديري است مانده يك جسد سرد 
در خلوت كبود اتاقم‌. 
هر عضو آن ز عضو دگر دور مانده است ، 
گويي كه قطعه ، قطعه ديگر را 
از خويش رانده است‌. 
از ياد رفته در تن او وحدت‌. ...



بر چهره اش كه حيرت ماسيده روي آن 
سه حفره كبود كه خالي است 
از تابش زمان‌. 
بويي فساد پرور و زهرآلود 
تا مرزهاي دور خيالم دويده است‌. 
نقش زوال را 
بر هرچه هست‌، روشن و خوانا كشيده است‌. 


در اضطراب لحظه زنگار خورده اي 
كه روزهاي رفته در آن بود ناپديد، 
با ناخن اين جسد را 
از هم شكافتم‌، 
رفتم درون هر رگ و هر استخوان آن 
اما از آنچه در پي آن بودم 
رنگي نيافتم‌. 

شب ايستاده است‌. 
خيره نگاه او 
بر چارچوب پنجره من‌. 
با جنبش است پيكر او گرم يك جدال . 
بسته است نقش بر تن لب هايش 
تصوير يك سوال‌.

پانزدهمين شعر از دفتر «مرگ رنگ»:



زخم شب مي شد كبود. 
در بياباني كه من بودم 
نه پر مرغي هواي صاف را مي سود 
نه صداي پاي من همچون دگر شب ها 
ضربه اي بر ضربه مي افزود. 

تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا برجاي‌، 
با خود آوردم ز راهي دور 
سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه اي‌. 
ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند 
از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست 
و ببندد راه را بر حمله غولان 
كه خيالم رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست‌.

روز و شب ها رفت‌. 
من بجا ماندم در اين سو ، شسته ديگر دست از كارم‌. 
نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش 
نه خيال رفته ها مي داد آزارم‌. 
ليك پندارم‌، پس ديوار 
نقش هاي تيره مي انگيخت 


و به رنگ دود 
طرح ها از اهرمن مي ريخت‌. 

تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش 
بي صدا از پا در آمد پيكر ديوار: 
حسرتي با حيرتي آميخت‌.