پنجمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



اينجاست ، آييد، پنجره بگشاييد، اي من و دگر من ها:
صد پرتو من در آب‌! 


مهتاب ، تابنده نگر ، بر لرزش برگ‌، انديشه من ، جاده 
مرگ‌. 
آنجا نيلوفرهاست‌، به بهشت‌، به خدا درهاست‌. 
اينجا ايوان ، خاموشي هوش ، پرواز روان‌. 
در باغ زمان تنها نشديم‌. اي سنگ و نگاه ، اي وهم و درخت، 
آيا نشديم؟ 
من «صخره – من» ام‌، تو «شاخه – تو» يي‌. 
اين بام گلي‌، آري‌، اين بام گلي ، خاك است و من و پندار. 
و چه بود اين لكه رنگ ، اين دود سبك ؟ پروانه گذشت؟ 
افسانه دميد؟ 
ني ، اين لكه رنگ ، اين دود سبك ، پروانه نبود، من بودم و 
تو. افسانه نبود، 
ما بود و شما. 

 

ششمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



بر آبي چين افتاد ،سيبي به زمين افتاد. 
گامي ماند. زنجره خواند. 


همهمه اي : خنديد. بزمي بود، برچيدند. 
خوابي از چشمي بالا رفت‌. اين رهرو تنها رفت ، بي ما 
رفت‌. 
رشته گسست‌: من پيچم‌، من تابم‌. كوزه شكست‌: من آبم‌. 
اين سنگ ، پيوندش با من كو ؟ آن زنبور ، پروازش تا من 
كو؟ 
نقشي پيدا آيينه كجا؟ اين لبخند، لب ها كو؟ موج آمد،
دريا كو؟ 
مي بويم‌، بو آمد. از هر سو، هاي آمد، هو آمد. من رفتم‌، 
«او» آمد، «او» آمد. 

هفتمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :


در جوي زمان ، در خواب تماشاي تو مي رويم‌. 
سيماي روان ، با شبنم افشان تو مي شويم‌. 


پرهايم ؟ پرپر شده ام‌. چشم نويدم ، به نگاهي تر شده ام‌. 
اين سو نه ، آن سويم‌. 
و در آن سوي نگاه ، چيزي را مي بينم‌، چيزي را مي جويم‌. 
سنگي ميشكنم‌، رازي با نقش تو مي گويم‌. 
برگ افتاد ، نوشم باد: من زنده به اندوهم‌. ابري رفت‌، 
من كوهم‌: مي پايم‌. من بادم‌: مي پويم‌. 
در دشت دگر ، گل افسوسي چو برويد، مي آيم‌، مي بويم‌. 

هشتمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



آري ، ما غنچه يك خوابيم‌. 
- غنچه خواب ؟ آيا مي شكفيم ؟ 


- يك روزي ، بي جنبش برگ‌. 
- اينجا؟ 
- ني ، در دره مرگ‌. 
- تاريكي ، تنهايي‌. 
- ني ، خلوت زيبايي‌. 
- به تماشا چه كسي مي آيد، چه كسي ما را مي بويد؟ 
- .... 
- و به بادي پرپر...؟ 
- ... 
- و فرودي ديگر؟ 
- .... 

نهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



باد آمد ، در بگشا، اندوه خدا آورد. 
خانه بروب ، افشان گل ، پيك آمد ، پيك آمد، مژده ز«نا» 
آورد. 


آب آمد، آب آمد، از دشت خدايان نيز، گل هاي سيا آورد. 
ما خفته ، او آمد، خنده شيطان را بر لب ما آورد. 
مرگ آمد 
حيرت ما را برد، 
ترس شما آورد. 
در خاكي ، صبح آمد، سيب طلا، از باغ طلا آورد. 

 

دهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



نه تو مي پايي‌، و نه كوه‌. ميوه اين باغ‌: اندوه‌، اندوه‌. 
گل بتراود غم‌، تشنه سبويي تو. افتد گل‌، بويي تو. 


اين پيچك شوق ، آبش ده‌، سيرابش كن‌. آن كودك ترس‌، 
قصه بخوان‌، خوابش كن‌. 
اين لاله هوش ، از ساقه بچين‌. پرپر شد، بشود. چشم خدا 
تر شد ، بشود. 
و خدا از تو نه بالاتر. ني ، تنهاتر ، تنهاتر. 
بالاها، پستي ها يكسان بين‌. پيدا نه‌، پنهان بين‌. 
بالي نيست‌، آيت پروازي هست‌. كس نيست ، رشته آوازي 
هست‌. 
پژواكي : رويايي پر زد رفت‌. شلپويي‌: رازي بود، در زد و 
رفت‌. 
انديشه : كاهي بود، در آخور ما كردند. تنهايي‌: آبشخور ما 
كردند. 
اين آب روان ، ما ساده تريم‌. اين سايه‌، افتاده تريم‌. 
نه تو مي پايي‌، و نه من‌، ديده تر بگشا. مرگ آمد، در 
بگشا. 

 

يازدهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



از خانه بدر ، از كوچه برون‌، تنهايي ما سوي خدا مي رفت‌. 
در جاده ، درختان سبز، گل ها وا، شيطان نگران‌: انديشه 


رها مي رفت‌. 
خار آمد، و بيابان ، و سراب‌. 
كوه آمد و ، خواب‌. 
آواز پري : مرغي به هوا مي رفت؟ 
- ني ، همزاد گياهي بود، از پيش گيا مي رفت‌. 
شب مي شد و روز. 
جايي‌، شيطان نگران‌: تنهايي ما مي رفت‌. 

دوازدهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



من سازم : بندي آواز . برگيرم ، بنوازم‌. برتارم زخمه «لا» 
مي زن ، راه فنا مي زن 


من دودم‌: مي پيچم‌، مي لغزم ، نابودم‌. 
مي سوزم ، مي سوزم : فانوس تمنايم . گل كن تو مرا ، و درآ. 
آيينه شدم ، از روشن و از سايه بري بودم . ديو و پري آمد ، 
ديو و پري بودم . در بي خبري بودم‌. 
قرآن بالاي سرم ، بالش من انجيل ، بستر من تورات ، و
زبر پوشم اوستا، مي بينم خواب‌: 
بودايي در نيلوفر آب‌. 
هر جا گل هاي نيايش رست ، من چيدم . دسته گلي دارم ، 
محراب تو دور از دست‌: او بالا، 
من در پست‌. 
خوشبو سخنم ، ني ؟ باد «بيا» مي بردم ، بي توشه شدم در 
كوه «كجا»، گل چيدم ، گل خوردم‌. 
در رگ ها همهمه اي دارم ، از چشمه خود آبم زن ، آبم زن‌. 
و به من يك قطه گوارا كن ، شورم را زيبا كن . 
باد انگيز ، درهاي سخن بشكن ، جا پاي صداي مي روب‌. هم دود «چرا» مي بر، هم موج «من» و «ما» و « شما» مي بر. 
ز شبم تا لاله بيرنگي پل بنشان ، زين رويا در چشمم گل 
بنشان ، گل بنشان‌. 

سيزدهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



آني بود ، درها وا شده بود . 
برگي نه ، شاخي نه ، باغ فنا پيدا شده بود. 


مرغان مكان خاموش ، اين خاموش ، آن خاموش . خاموشي 
گويا شده بود. 
آن پهنه چه بود : با ميشي ، گرگي همپا شده بود. 
نقش صدا كم رنگ ، نقش ندا كم رنگ .پرده مگر 
تا شده بود؟ 
من رفته ، ما بي ما شده بود. 
زيبايي تنهاشده بود. 
هر رودي ، دريا، 
هر بودي ، بودا شده بود.

چهاردهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» : 



باز آمدم از چشمه خواب ، كوزه تر در دستم‌. 
مرغاني مي خواندند. نيلوفر وا مي شد. كوزه تر بشكستم‌، 


در بستم 
و در ايوان تماشاي تو بنشستم‌.

پانزدهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



تاريكي ، پيچك وار ، به چپر ها پيچيد، به حناها، افراها. 
و هنوز ، ما در كشت‌، در كف داس‌. 


ما مانديم‌، تا در رشته شب از گرد چپر ها وا شد، فردا شد. 
روز آمد و رفت‌. 
تاريكي ، پيچك وار ، به چپر ها پيچيد، به حناها، افراها. 
و هنوز ، يك خوشه كشت‌، در خور چيدن نه‌، ياد رسيدن نه‌. 
و هزاران روز، و هزاران بار 
تاريكي ، پيچك وار ، به چپر ها پيچيد، به حناها، افراها. 
پايان شبي‌، ما در خواب ، يك خوشه رسيد، مرغي چيد. 
آواز پرش بيداري ما : ساقه لرزان پيام‌. 

 

شانزدهمين شعر از دفتر «شرق اندوه» :



ديشب‌، لب رود، شيطان زمزمه داشت‌. 
شب بود و چراغك بود. 


شيطان ، تنها، تك بود. 

باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر. 
بويي نه براه‌. 
ناگاه 
آيينه رود، نقش غمي بنمود: شيطان لب آب‌. 
خاك سايه در خواب‌. 
زمزمه اي مي مرد.بادي مي رفت‌، رازي مي برد.